خانه دار شدن، از این پس حتی رویا هم نیست
به گزارش بازسازی خانه، همشهری نوشت: بررسی آمارها نشان داده است پس از جهش قیمت مسکن در اوایل دهه 90و راکد شدن این بازار، به واسطه کاهش تدریجی شیب رشد تورم و پس از آن کاهش تورم انتظاری به واسطه اجرای برجام، از یک سو ترمز رشد قیمت ها کشیده شده و از طرفی روند بهبود درآمد خانوارها تسریع شده است؛ درنتیجه خانوارها با زحمت کمتری نسبت به قبل، امکان تأمین نیازهای اساسی و کلان خویش را پیدا کرده اند.
بر طبق گزارشی که مرکز آمار ایران به استناد اطلاعات طرح قیمت و اجاره مسکن و هزینه و درآمد خانوار این مرکز منتشر نموده است، قدرت خرید خانوارهای شهرنشین کشور از سال ۱۳۹۴رو به بهبود گذاشته و در سال ۱۳۹۶بهترین شرایط را جبران کرده اما در ادامه به دلایلی نظیر توقف برجام و تحریم های ظالمانه آمریکا، بار دیگر در روند نزولی قرار گرفته است. بررسی این مساله در عرصه مسکن، نمای محسوسی از تأثیر دوران ثبات اقتصادی بر قدرت خرید و توان اقتصادی خانوارها به دست می دهد. دوره انتظار برای خرید مسکن
بر طبق اطلاعات مرکز آمار ایران، متوسط قیمت یک مترمربع زیربنای مسکونی در کل مناطق شهری کشور در سال ۱۳۹۴معادل یک میلیون و ۴۳۴هزار تومان بوده و یک خانوار شهری با کل درآمد سالانه خود بطور متوسط می توانست ۱۹.۴مترمربع زیربنا را خریداری کند. این شاخص در سال ۱۳۹۶ باوجود افزایش نسبی قیمت مسکن و رسیدن قیمت یک مترمربع زیربنا به یک میلیون و ۶۱۲هزار تومان معادل ۲۲.۸مترمربع بوده چونکه شتاب رشد قدرت خرید خانوارها بمراتب بیشتر بوده است.
در سال ۱۴۰۰اما، بواسطه جهش قیمت مسکن و رسیدن آن به ۱۱میلیون و ۸۰۸هزار تومان در کل کشور، خانوارها با درآمد یک سال خود فقط قدرت خرید ۹.۵مترمربع مسکن داشته اند؛ چونکه در این دوره، شتاب رشد مسکن بیش از۲برابر شتاب رشد درآمد خانوارها برآورد شده است. از نگاهی دیگر، در این دوره با فرض کسر هزینه های خوراکی خانوار از درآمد، قدرت خرید آنها در سال ۱۳۹۴به ۱۵.۱مترمربع، در سال ۱۳۹۶به ۱۸مترمربع و در سال ۱۴۰۰به ۷.۴مترمربع رسیده است.
حال اگر کل هزینه های خانوار از درآمد کسر شود، به طور متوسط یک خانوار شهری در سال ۱۳۹۴قدرت خرید ۱.۱ مترمربع، در سال ۱۳۹۶حدود ۲.۳مترمربع و در سال ۱۴۰۰حدود ۱.۷مترمربع داشته است. بررسی ها نشان میدهد در وضعیت فعلی این رقم به حدود یک متر رسیده و عملاً رؤیای خانه دار شدن به جز بوسیله طرح نهضت ملی مسکن، محقق شدنی نیست.
شاخص زمان انتظار برای خانه دار شدن خانوارهای شهری کشور برای یک واحد مسکونی با مساحت ۸۰مترمربع (با توجه به این که در طرح ملی مسکن، متراژ واحدها بر طبق الگوی مصرف، بین ۷۵تا ۸۰مترمربع درنظر گرفته شده است) در این گزارش نیز عدد ۸۰مبنای محاسبات قرار گرفته و با فرض عدم تغییر قیمت مسکن و ذخیره کل درآمد سالانه خانوار، در سال ۱۳۹۴برابر ۴.۱سال بوده است که این شاخص در سال ۱۳۹۶به ۳.۵سال کاهش پیدا می کند ولی در سال ۱۴۰۰بار دیگر به ۸.۴سال بیشتر می شود.
حال اگر هزینه های خوراکی خانوار از درآمد کسر شود، مدت زمان انتظار در سال ۱۳۹۴به ۵.۳سال، در سال ۱۳۹۶به ۴.۴سال و در سال ۱۴۰۰به ۱۰.۸سال می رسد. درحالی که با کسر کل هزینه های خانوار، مدت زمان انتظار در سال ۱۳۹۴برابر ۶۹.۶در سال ۱۳۹۶برابر ۳۴.۵سال و در سال ۱۴۰۰برابر ۴۷.۴سال محاسبه می شود. برای تابستان ۱۴۰۲و البته بدون در اختیار داشتن آمارهای رسمی ۲ سال اخیر، تعیین دوره انتظار خرید مسکن با قطعیت امکان پذیر نیست؛ اما با محاسبات غیررسمی میانگین این شاخص برای خانوارهای شهرنشین کشور می تواند حدود ۶۰سال باشد.
23301
منبع: remont.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب